روزهاى مادرانه(١)

بسم  الله الرحمن الرحيم 

سلام طاها جان

خوشحالم كه به سلامتى دو سال و دوماه از روزهاى زندگى  و كودكى ات به خير گذشت 

از صبح كه بيدار ميشوى به دنبال بازى ميگردى تا شب و هر روزى كه كمتر بازى ميكنى يا بيشتر تلويزيون ديده اى نگرانى ام بيشتر ميشود، از اينكه گاهى آنقدر سرگرم كارهاى خودم ميشوم و يا گاهى كه به دليل بى حوصلگى از بازى كردن با تو طفره ميروم ناراحت ميشوم و وجدان درد ميگيرم... به دنبال فرصت ميگردم كه روزهايى اين كمبود را جبران كنم....

با تمام وجودم درك ميكنم كه بازى برايت حكم غذا را دارد، غذاى روح، اين را از خوشحالى ات موقع آوردن اسم بازى ميفهمم، اسم بازى كه مى آيد همه كلافگى هايت از بين ميرود و انگار اميد دوباره اى ميگيرى...

كمى بزرگتر شده اى، حرفها را بيشتر ميفهمى و نسبت به برخى رفتارهايمان عكس و العمل نشان ميدهى، گاهى هم بخش هايى از شخصيت و روحيه ات را كه كشف ميكنم برايم جالب ميشود كه چطور فكر ميكنم كودكى و متوجه نيستى؟ در حالى كه تو هم با همين سن كمت دنيايى بزرگ، بلكه بزرگتر از دنياى ما آدم بزرگها دارى.... 

كمى كه وارد دنيايت ميشوم انگار بخشى از وجودم كه سالهاست خاموش است و گرد زمان برروى آن نشسته روشن ميشود، بخش كودكى ام را ميگويم گويا بزرگ شدن و بزرگتر بودن باعث شده كودكى ام احساس گناه بكند، و خود را در قفس بزرگتر بودن حبس كند، شايد به همين خاطر هست كه ميگويند: چون كه با كودك سر و كارت فتاد/پس زبان كودكى بايد گشاد، اين در واقع براى هردو طرف خوبه، هم كودك كه از هم نشينى با بزرگتر لذت ببرد و احساس غريبى نكند و و حرفش را بهتر بفهمد و هم بزرگتر كه از حصار هاى خشك و منجمد خودش كمى بيرون بيايد و باز هم بتواند دنياى شاد كودكانه را تجربه كند و البته همين باعث بيشتر شدن تواضع هم ميشود

يه هرحال بايد بگم تو استاد منى و واقعا باعث ميشى خيلى چيزها ازت ياد بگيرم، گرچه بعضى وقتا تكليفايى كه بهم ميدى سخته و نمرم خيلى كم ميشه